Wat ik van liefde weet

In deze korte verhalenbundel toont Ton Rozeman het onvermogen van mensen om wezenlijk met elkaar in contact te komen, zonder daarbij in cynisme te vervallen. Eerder is het een realistische blik die hij tentoonspreidt, met een licht treurige ondertoon. Zijn verhalen bieden herkenning en laten je als lezer meeleven met de in wezen verdrietige  verhalen. Toch wordt hij niet zwaar op de hand.   

Ton Rozeman is erg thuis in het schrijven van korte verhalen. Het einde van deze verhalen is soms onverwacht, soms onbevredigend. Hij vindt dan ook dat het einde bij voorkeur niet doorborduurt op de lijn van het verhaal. ‘Ik denk dat het einde van een kort verhaal juist iets van ons afneemt, ons een illusie armer maakt. Het is alsof we worden losgescheurd uit het verhaal waarin we gevangen zaten.’

Het eerste verhaal in deze bundel gaat over een man die vastzit in een relatie met een labiele en onhebbelijke vrouw. De ene keer wil ze dood, de andere keer een kind. Hij probeert haar steeds ter wille te zijn maar het wordt er niet beter op. Dan slaat de wanhoop op hem over. Hij droomt over de dood, maar weet dat ze hem ook dan zal blijven achtervolgen. Hij ziet geen uitweg uit de heftige en treurige situatie.

Zo komen in alle verhalen mensen voor die slachtoffer zijn van het leven. Een prostitué met de veelzeggende naam Vlieg stapt uit het vak en haar trouwste klant weet niet of het om hem is of niet. Ze hebben een laatste afspraak in hun rol van prostitué en klant, maar is er een toekomst waarin ze man en vrouw kunnen zijn? Een moeder die haar dochter probeert te bereiken die opgenomen is, wat jammerlijk mislukt. Een moeder met drie kinderen met ‘rugzakjes’ die zich geen tijd gunt voor de liefde, omdat ze zoveel  moet regelen voor haar kroost. Een man die een jeugdliefde tegenkomt waarvoor hij meer heeft betekend dan hij had gedacht.

Allemaal lijders aan het leven. Rozeman verstaat de kunst om de verhalen van gewone mensen te schetsen op zo’n manier dat ze niet sentimenteel worden, maar wel direct binnenkomen bij de lezer. Een kunst op zich. En een bewijs dat korte verhalen er ook toe doen.