Columns 1.0

Net zoals even geleden Margriet van der Linden de nieuwste emancipatiegolf introduceerde onder de noemer ‘feminisme 3.0’, komt Dette Houkes nu met haar bundel ‘Columns 1.0’. Haar eerste bundel dus, maar wel al één met de optimistische gedachte in het achterhoofd dat het niet de laatste zal zijn. ´Optimist tot in de kist´, zoals ze zelf zegt. Qua feminisme lijkt ze in de eerste column slecht te scoren, als ze aangeeft hoe zij en ‘manlief’ thuis de taken traditioneel hebben verdeeld. Maar na even goed verder lezen in haar bundel blijkt dat ze de lezer hiermee op het verkeerde been heeft gezet. Want wat doen toch al die vrouwen op de Huishoudbeurs? En waarom mogen binnen een relatie mannen wel en vrouwen niet de oudere van het stel zijn?

Houkes heeft een lichte stijl waarin ze actuele onderwerpen aansnijdt. Deze gaan van de in opspraak geraakte militair Marco Kroon tot het Koningslied en van Boer zoekt vrouw tot Tatjana Simic tijdens haar publieke zoektocht naar een partner. Ze zet een onderwerp neer, beschouwt dat kritisch en komt meestal met een goede twist als uitsmijter. Het zijn columns die prettig lezen en een beeld geven van onze samenleving anno nu.   

Hoewel de mening van de schrijfster over de actualiteiten goed overkomt, vind ik toch haar wat meer persoonlijke columns sterker. Haar zoektocht in de medische wereld naar verlichting van haar rugklachten brengt ze met de nodige verontwaardiging, zonder daarbij in de slachtofferrol te vervallen. Zo vertelt de ze met onderkoelde humor het verhaal van ´De zorgmijdende zorgverlener´, waarin een arts zich ´God´ waant en de begeleiding door een fysiotherapeut bestaat uit het even toezwaaien van de schrijfster. Ook de stukjes over positief blijven en je telkens weer realiseren dat je het feit dat je minder kunt dan  je zou willen moet accepteren, komen echt binnen. Daarbij omzeilt ze het zogenaamde ´azijnpissen´ waarvan ze Nico Dijkshoorn beschuldigt, een kunst op zich als je met tegenslag te maken hebt. Dette Houkes leeft met een fysieke last, maar zonder dat hadden we nu waarschijnlijk haar persoonlijke columns moeten missen. En daar kan menigeen met ‘altijd de wind in de rug’ nog wat van leren!