Wegens geluk gesloten

De naam Justine le Clerq klinkt erg Frans, maar deze schrijfster komt uit Den Haag. Oorspronkelijk zou ze de klassieke muziek ingaan, maar ze raakte dakloos. Later heeft ze met daklozen en verslaafden gewerkt en nu stelt ze exposities samen en schrijft ze. Drie jaar geleden debuteerde ze met haar roman ‘De roemlozen’ en vorig jaar verscheen de verhalenbundel ‘Wegens geluk gesloten’. De zelfkant van de samenleving vormt haar belangrijkste thema. Haar eigen ervaringen komen hierin duidelijk naar voren. Op geen enkel moment wordt ze sentimenteel of raken de personages verzeild in de slachtofferrol. Ze schrijft eerlijk en eenvoudig hoe het leven kan lopen. Daarmee maakt ze invoelbaar hoe dichtbij de zelfkant bij het gangbare leven kan staan.

Het is een prettige bijkomstigheid dat de schrijfster ook de nodige humor heeft. De verhalen schetsen vaak beelden van treurige momenten in mensenlevens, maar ze kan er daarmee wel een luchtige draai aan geven. Zo wil de moeder van een man als ze naar een verzorgingshuis verhuist van hem graag weten of dat het begin is van het einde, wat hij bevestigt. Daarop zegt de vrouw: ‘Ach, alle begin is moeilijk.’ Zo biedt elk verhaal wel een lichtpuntje in de ellende. Bijvoorbeeld als een man een verkrachte vrouw van straat haalt en helpt aangifte te doen. Het blijkt voor de vrouw echter een last als ze zich in de rechtszaal realiseert wat er nu werkelijk gebeurd is. ‘Je moet niet zoveel waarde hechten aan de waarheid’, zegt hij haar dan.

Met treffende dialogen en situaties zet de schrijfster een beeld neer van buitenstaanders van de samenleving. De één staat er wat meer buiten dan de ander. Als lezer begrijp je ze allemaal. En je gunt ze een betere leven, maar het is zo moeilijk om buiten de bestaande hokjes te treden. Toch is dat precies wat de schrijfster gedaan heeft. En met succes!