Meriswin

Mersiwin is een zeehondje uit een liedje van vroeger van de geliefde van de hoofdpersoon. Bijzonder want een zoogdier met een vin, net als een zeemeermin. Zo prijst het alter-ego van Hafid Bouazza zijn geliefde de hemel in, plaatst haar vol bewondering op een voetstuk. Zij en haar achtergrond lijken onaantastbaar. Zelf is hij in het ziekenhuis beland na tijden vol drank met zijn drinkebroers dag na dag. Bouazza kijkt tegen zichzelf aan in een andere hoedanigheid en spreekt daarom telkens over ‘hij’. Een enkele maal komt zijn ‘ik’ tevoorschijn, die het dan beter weet. Deze constructie verwart enigszins, omdat je van buitenaf iemand meemaakt die van binnen ver heen is. De schrijver in zijn delier. Wellicht had hij deze afstand nodig, maar waarschijnlijker had hij het gevoel zichzelf achteraf niet van binnenuit te kunnen benaderen. 

Werd Bouazza bij ‘Pauw en Witteman’ in de hoek van slachtoffer gezet in zijn hoedanigheid van alcoholist, bij ‘Boeken’ van Wim Brands kwam gelukkig de schrijver in hem aan het woord. Deze schrijver weet van zijn  eigen donkere dagen proza te maken. En wel een heel poëtisch proza, zoals we van hem gewend waren, jaren geleden. Hij beschouwt zijn delier niet als een zwarte bladzijde in zijn leven, maar als een bijzondere ervaring die hij als schrijver gebruikt voor zijn werk. Hij had het niet willen missen. Toch mis ik de vroegere twinkeling in zijn  ogen. Toen hij in 2004 voor Paravion de Ako Literatuurprijs ontving zei hij nog met een schalkse blik na het bedanken dat hij nu eerst een borrel nodig had. Dat zijn er een paar meer geworden.

De romantische geest van de schrijver zorgt voor tal van zelfverzonnen woorden en vreemde vervoegingen. Vooral worden de dingen bij hem graag personen. Dit doet hij met verve. Maar uiteindelijk is het bijna teveel van het goede. En sommige stokpaardjes blijft hij herhalen, wat op zeker moment gaat irriteren. Toch is het een interessant verhaal, hoewel er bijna geen verhaal in zit. Het is de beschrijving van een drietal situaties: met de mannen op het terras van het café, in het ziekenhuis en de jeugd van zijn geliefde. Dit alles op een zo terloopse manier dat alles wat je leest in de tussentijd lijkt te gebeuren. Kunstig gedaan, maar ik verlang toch weer naar een meer verhalend verhaal zoals zijn eerdere werk.