De vergeetclub

Even geleden stond Tosca Niterink al in het Volkskrant Magazine met haar vriendin en demente moeder. Dezelfde luchtigheid als die in het artikel overheerste, komt terug in haar boek ‘De vergeetclub’. Niet omdat je nu eenmaal overal maar een lolletje van moet maken, maar omdat humor het contact met iemand met dementie wel draagbaar maakt. En sommige dingen zijn ook gewoon erg grappig. Ik heb mezelf er meermalen op betrapt tijdens het lezen hardop te lachen!

Het verhaal begint ermee dat de schrijfster en haar broer en zus hun moeder eigenlijk helemaal niet naar een verzorgingshuis willen brengen. Maar op een bepaald moment moet het eigenlijk wel. Ze komt terecht bij een afdeling van kleinschalig wonen, waar een tiental mensen samenwoont met een gezamenlijke huiskamer en eigen slaapkamer.

Het wel en wee binnen de afdeling beschrijft Tosca Niterink in korte pakkende hoofdstukken. Ze observeert en registreert en brengt dit levensecht over. Niet alleen de bewoners, maar ook de Surinaamse vrouw die er gaat koken en het meisje dat snuffelstage loopt, hebben elk hun eigen typerende stem. De stagiaire wil arts worden en laat het verschonen van luiers liever aan verpleegkundigen over.

De bewoners hebben elk hun eigen stokpaardje. Allemaal zijn ze even vergeetachtig en herhalen vaak hetgeen ze vlak ervoor ook al zeiden. Tosca Niterink beheerst de manier waarop dit te beschrijven is, zonder dat het gaat vervelen. Je merkt wel dat ze er op bepaalde momenten veel moeite mee heeft en dat ze er moe van wordt, maar overwegend probeert ze met een nuchtere en respectvolle blik haar moeder en de anderen te benaderen. Soms geeft ze met de nodige fantasie antwoord op haar moeders vragen, die vervolgens zegt dat ze haar niks wijs moet maken. 

De afdeling verliest ook bewoners, er gaan mensen dood. De schrijfster heeft daar moeite mee, maar haar moeder is het gelijk vergeten en mist ook niemand, dus heeft er geen last van. Op een verjaardagsfeest van één van de bewoners zegt de moeder bij het weggaan: ´Bedankt voor alle cadeaus. Dat jullie ondanks dat rotweer toch allemaal op mijn verjaardag zijn gekomen.´ Het niet weten kan ook een troost zijn of een klein geluk. Dit maakt Tosca Niterink goed duidelijk met dit boek: dementie hoeft niet alleen maar ellende te zijn. Je moet een manier vinden  om ermee om te gaan.