Mrs Dalloway

Clarissa Dalloway, getrouwd met de degelijke Richard, geeft weer eens een feestje dat geslaagd moet worden. Het verhaal speelt in Engeland na de Eerste Wereldoorlog. We volgen haar de dag van het feest tijdens de voorbereidingen in haar hoofd, maar worden door Virginia Woolf ook meegenomen in diverse andere hoofden. Onder meer dat van Peter, een vroegere vlam die Clarissa nog veel doet. Hij komt net terug uit Indië en voelt zich een buitenstaander. Hij ervaart het feest als een schijnheilige vertoning en krijgt als hij Clarissa wil spreken van haar te horen ‘Wacht’ waarmee ze doelt op het moment dat iedereen weg is.

De hele avond is ze druk bezig iedereen welkom te heten en vindt ze amper de tijd om een zinnig gesprek te voeren. Het gaat haar om de harmonie en ze is dan ook danig ontsteld als iemand met het verhaal van een zelfmoordenaar aan komt zetten. Zo jammer van het vrolijke feestje. Toch heeft ze in haar gedachten ook bewondering voor degene die zo het heft in eigen hand neemt. Maar de avond moet perfect zijn. En wordt dat niet. Haar verwachtingen waren ook wel hoog.

We meanderen door de gedachten van de genodigden, sommigen van harte uitgenodigd, anderen plichtmatig. Een vrouw van vroeger tot wie Clarissa zich aangetrokken voelde, die nu keurig getrouwd is en vijf zoons heeft. En telkens lossen de loden cirkels van de kerkklokken op in de lucht, waarmee de tijd almaar verglijdt. Clarissa wordt ouder en vraagt zich af wat zij en ieder ander telkens wil bewijzen in dit leven.    

Woolf vertelt met Mrs Dalloway een meeslepend verhaal waar je wel goed bij moet blijven, wil je weten wie wat denkt. Het  lijkt of de personages zo makkelijk in elkaar overlopen, toch zijn ze allemaal verschillend, maar hun levenslijnen raken elkaar, hun bestemming bepaald door hun keuzes en de omstandigheden. De schrijfster geeft een beeld van haar tijd met de opkomende vrouwenemancipatie, maar ook de onderlinge klasseverschillen. Ze laat haar hoofdpersoon ook een beetje een snob zijn, zoals haar recente biograaf Alexandra Harris zich ook al afvroeg of Woolf dat zelf wellicht was. Ze heeft verschillende aspecten van haar eigen persoon in haar levensechte personages verwerkt wat tot een interessant verhaal heeft geleid.

Tot slot lezen we vanuit het perspectief van Peter: ‘Wat is het dat mij met zo’n buitengewone opwinding vervult? Het is Clarissa, zei hij. Want daar was ze.’ En zo lijkt het eind van het verhaal een nieuw begin in zich te dragen. Mooi!