Muidhond

Eerst dacht ik dat muidhond een verbastering was van huidmond, maar het blijkt een bestaande naam voor een karperachtige vis te zijn. Deze vis kan volgens het overgeleverde verhaal levende organismen in zijn omgeving beter maken. Jonathan vangt deze vis op een cruciaal moment in zijn leven. Hij moet beter worden dan hij was voordat hij in de gevangenis kwam vanwege zijn gevoelens voor een klein meisje. Zijn nieuwe buurmeisje ziet hij als een beproeving voor zijn nieuwe ik. De vis moet hem hierbij tot steun zijn.

Inge Schilperoord laat vanaf het begin van het verhaal een dreigende sfeer constant aanwezig zijn. Als lezer wacht je bijna totdat Jonathan zijn ondergang tegemoet gaat. Het is onveranderd heet en broeierig wat zijn staat van zijn illustreert. Overigens ligt dit er wel erg dik bovenop en word je als lezer met nogal wat varianten van zweetdruppels en wegvegende zakdoeken lastig gevallen. Maar goed, het idee is duidelijk. Ook de muidhond die Jonathan in zijn kamer verzorgt weerspiegelt zijn eigen situatie en stevent af op zijn ondergang.

De schrijfster verwoordt doeltreffend de gedachtegang van de hoofdpersoon in zijn dagelijkse omgang met het ontwijken van zijn noodlot. Zij is dan ook forensisch psycholoog en kan uit haar praktijk putten. Het is bewonderenswaardig hoe ze balanceert tussen de veranderingsgezindheid van Jonathan en de omstandigheden die hem naar zijn lot leiden. Als lezer leef je met hem mee zonder hem direct te veroordelen of te verdedigen. Dat is knap gedaan.

Het is dan ook jammer dat sommige verwoordingen niet kloppend zijn, zoals wanneer zijn moeder een ‘denkbeeldige kruisbeweging op zijn voorhoofd’ tekent. Dit neemt niet weg dat het in zijn geheel een indringend en benauwend verhaal is dat je meesleept naar het toch  nog verrassende einde. Een huidmond zorgt dan ook voor zuurstof, voorwaarde voor leven.