zondag 18 september 2016

Zo God het wil

Eerder las ik van Niccolò Ammaniti ‘Het laatste oudejaar van de mensheid’. Dat was een kennismaking met een grotesk verhaal van deze schrijver. ‘Zo God het wil’ doet qua hilariteit hier niet voor onder. De structuur van dit boek werkt toe naar het hoogtepunt in het hoofdstuk ‘De nacht’. Verder is er de proloog en de dagen ervoor en later de dagen erna. In die nacht gebeuren er zoveel extreme dingen, mensen gaan dood, verongelukken, een geplande ramkraak mislukt. Het is een wel erg fantastisch verhaal en toch weet de schrijver het te brengen als een manier waarop de werkelijkheid zou kunnen verlopen. Voor een deel komt dit omdat hij je meeneemt in de hoofden van diverse personages. Hun gedachtenkronkels maken hun acties geloofwaardig.

De verschillende perspectieven van waaruit het verhaal verteld wordt, overlappen elkaar soms, zodat je over één gebeurtenis tweemaal leest. Ammaniti geeft de personages gedachten mee die hen overtuigen te doen wat ze willen doen. Op wonderbaarlijke wijze vloeien tal van handelingen voort uit het idee dat God het zo bedacht heeft. De personages voelen zich uitverkoren of op de proef gesteld en wanen zich een pion in het grote spel dat God speelt. Zo worden zelfs de meest akelige handelingen gerechtvaardigd. Zo God het wil.

De schrijver heeft een sobere schrijfstijl met minstens zoveel gedachten als dialogen. Ze trekken je het verhaal in en tonen de clichématige eisen waaraan de Italiaanse mannen denken te moeten voldoen. De dertienjarige Christiano, die door zijn gewelddadige vader wordt opgevoed, lijkt alle losse eindjes die anderen hebben achtergelaten recht te moeten breien. In het hele verhaal blijft hij een echte jongen en je bent als lezer bijna blij als hij eindelijk eens een keer huilt. De stoere man die zich moet bewijzen is eigenlijk de ene grote hoofdpersoon van dit boek. Gelukkig ziet de lezer ook zijn onzekere kant.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten