zondag 25 september 2016

Moeders zondag

Graham Swift beschrijft in deze bescheiden roman een moeders zondag. Een dag in 1924 waarop de dienstmeisjes van een welgesteld huis op het Engelse platteland vrij krijgen om hun moeder te bezoeken. Jane is zo’n meisje, maar zij is niet zoals de anderen. Zo is zij wees. De dag verloopt voor haar en een jongeman van een ander landgoed anders dan anders. Dat heeft zijn weerslag op de andere bewoners van beide huizen en hun toekomst. Hoe een lieflijke lentedag een akelige wig slaat in het na de grote oorlog weer opgepakte leven en hoe een dienstmeisje groot wordt in haar bescheidenheid.

Swift schetst een idyllisch beeld van een zachte dag op een bijna verlaten landhuis. Niemand weet van het intieme treffen van Jane en de zoon des huizes die op het punt staat te gaan trouwen. De aangename en ongebruikelijke ontmoeting wordt direct na zijn vertrek al overvleugeld door de aankondiging van een fataal ongeluk. Dan moet je als lezer nog toe naar dat moment waarop het zover heeft kunnen komen, wat de spanning vergroot.

De families blijven achter met vragen en onzekerheden die ze in verdraagbare termen gieten. Voor Jane is de onzekerheid het grootst, maar zij zal altijd haar bescheidenheid behouden en levenslang haar geheim verzwijgen. Jane ontstijgt haar milieu en wordt schrijfster, wat de schrijver de mogelijkheid biedt te reflecteren op de scheidslijn tussen waarheid en fictie. Alles wat Jane te vertellen heeft doet ze in haar verhalen, maar altijd op zo’n manier dat zij zelf buiten schot blijft. Ook tijdens interviews houdt zij dit consequent vol. Wat natuurlijk de vraag oproept hoe dat in het geval van Swift zit. Een ingenieus verhaal.   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten