De bijeneters

Alleen al van de titel ‘De bijeneters’ met een foto van bijen op de omslag, krijg ik een unheimisch gevoel. Dit wordt bij lezing van de verhalen van Peter Terrin in deze bundel alleen maar sterker. Zijn verhalen gaan vaak over de dood, meer dan eens door moord. De personages bedienen zich van een eigen onnavolgbare logica. Ze lijken aan de rand van de samenleving te staan. Het laatste verhaal, ‘De moordenaar’, speelt zich af in de toekomst, waarin het onder bepaalde voorwaarden geoorloofd is om in je leven twee moorden te begaan. Dit ter voorkoming van overbevolking.

In ‘Schoonmaak of De lotgevallen van Abdullah en ikzelf’ wordt een man opgevoerd die zich zo min mogelijk onder de mensen begeeft. Hij is ook niet erg wereldwijs. Schijnbaar buiten zijn toedoen om krijgt hij een baantje bij de reiniging van het stadskanaal. Abdullah wordt zijn collega en heeft veel te vertellen over zijn familiesituatie. Daar is de hoofdpersoon niet van gediend. Op een dag tijdens hun werk op een bootje verdwijnt Abdullah op onverklaarbare wijze. De man doet er laconiek over en vindt het wel best. Eenmaal terug wordt hij verdacht van moord.

De lezer weet niet of de man een moordenaar is. Dit geldt voor meer personages in de bundel. De omstandigheden pleiten meestal niet voor de buitenstaanders die de personages zijn. De verhalen nemen je mee in een afstandelijke wereld waarin onderlinge relaties altijd problematisch zijn. In hun hoofd bestaat een hogere orde waarop zij geen grip hebben. In het futuristische laatste verhaal wantrouwt iedereen elkaar en komt het aan op overleven als individu. Terrin schetst een beklemmende wereld waarin geen ruimte is voor empathie. Het is de kille eenling die zich staande probeert te houden in een ongrijpbaar systeem.

Bijeneters blijken overigens veelkleurige vogels te zijn met een zwarte band rond de ogen. Grapje van God, denkt het hoofdpersonage, onherkenbaar. De bundel verscheen in 2006 en is toen genomineerd voor de Ako Literatuurprijs.