David Klaver schreef een novelle over herinneringen. Het gaat om een ouder
stel, waarvan de vrouw dementie ontwikkelt en de man zijn oorlogsverleden wil
vergeten. Ulrike, de vrouw, probeert haar herinneringen juist op te halen en
levend te houden, wat tegen het willen vergeten van Wolfgang, haar man, in
gaat. Het vormt een dankbaar thema voor een verhaal met interessante
tegenstellingen.
De schrijver introduceert Ulrike en Wolfgang, een Duits stel, waarvan de man in
de Tweede Wereldoorlog zich bij de SS heeft aangesloten. Hij heeft daar een
slecht been aan overgehouden en een levenslange drang om alles wat verwijst
naar de oorlog uit de weg te gaan. Ulrike weet van niets. Zij is een intelligente
vrouw met een respectabele baan die in de ogen van haar vader met een man onder
haar stand is getrouwd. Wolfgang heeft dat altijd gevoeld.
Klaver verbeeldt het rijke en sociale leven van het stel dat door hun gangen,
ingegeven door Wolfgangs verleden, steeds beperkter wordt. Uiteindelijk leven
ze op het platteland met een minimum aan contacten. Het vluchtgedrag van
Wolfgang en de ziekte van Ulrike hebben hen hiertoe gedreven. De schrijver
hanteert een onnadrukkelijke schrijfstijl en gebruikt schijnbaar terloopse
vergelijkingen. Het mooie aan het verhaal vind ik dat het hierdoor heel
realistisch en tastbaar aanvoelt.
Als de herinneringen van Ulrike ver heen zijn, krijgt Wolfgang spijt dat hij
haar altijd heeft voorgelogen. Hun burcht lijkt even te worden doordrongen door
een psycholoog die hen hulp biedt, maar ook haar weet Wolgang uiteindelijk uit
hun kleine wereld te verjagen. Het eeuwig dienende karakter van Wolfgang, die
altijd maar weer vlucht voor elk glimpje van de oorlog, wordt overtuigend
neergezet. Een sober en realistisch verhaal over twee mensen die elkaar nooit
werkelijk hebben gekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten