Na tien jaar is het debuut van Auke Hulst opnieuw uitgegeven. Het draagt de veelbelovende
titel ‘Jij en ik en alles daartussenin’. Eerder las ik ‘Buitenwereld, binnenzee’
van hem waarin hij schrijvend reist en filosofeert over de beweegredenen van
mensen om te reizen. Die zoektocht biedt tal van mooie verhalen. Ook in zijn
debuut ging hij al op zoek naar dingen in een tussenwereld, een verband tussen de
dingen binnen en buiten ons.
De hoofdpersoon is een jonge romanticus die vanuit het hiernamaals zijn vroegere liefde gadeslaat. Hij begrijpt niets van haar liefde voor zijn opvolger en vindt zichzelf een veel betere minnaar. Uit alles blijkt zijn hopeloze verdriet maar vooral zijn desillusie. Hij blikt terug op hun relatie waarin hij alles vond wat hij zocht en haar liefhad om haar geheimzinnige beweegredenen. Maar deze zullen hen uiteindelijk juist uit elkaar drijven. Hij kan haar logica niet volgen en stort zich in een diep verdriet.
De schrijver heeft een losse stijl met soms treffende metaforen. Hij geeft de hoofdpersoon een puberale inslag mee. Hij voelt bij het volgen van zijn ex de nodige jaloezie opkomen. Vanuit zijn ogen is het bijna gênant om te zien hoe zijn ex behandeld wordt door haar nieuwe liefde. Het lijkt een volwassener liefde, een met concessies aan het leven van alledag. Terwijl ze met de hoofdpersoon een relatie had die uitblonk in jeugdigheid, eerste keren. Het romantische idee van de twee-eenheid. Bruut verbroken door de onvoorspelbaarheid van de realiteit en de afstand door de dood.
Het veelbelovende debuut lijkt de verwachtingen te hebben waargemaakt. Net is de vijfde roman van Auke Hulst uitgekomen met de titel ‘En ik herinner me Titus Broederland’, ‘Kinderen van het ruige land’ werd in 2012 goed ontvangen en staat nog steeds op mijn lijstje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten