Als je wilt

De superlatieven op de achterflap van ‘Als je wilt’ van de Deense Helle Helle zijn niet te zuinig. Misschien waren mijn verwachtingen daardoor iets te hoog gespannen. Het gaat over twee hardlopers, een man en een vrouw, die onafhankelijk van elkaar de weg kwijtraken in een bos. Ze ontmoeten elkaar en trekken samen op in twee dagen waarin ze schuilen en overleven voor ze de weg naar de bewoonde wereld weer vinden. In de tussentijd wordt het verhaal van de vrouw verteld. De man is de ik-persoon en van hem komen we weinig meer te weten dan dat hij op het moment van verdwalen een congres bijwoont.

De vrouw is de bikkel van de twee, gaat water halen, verzorgt zijn blaar. Maar de man verzorgt haar later ook als ze ziek wordt van waarschijnlijk besmet water. Ze komen in een boshut terecht en later in een schuur bij een afgelegen huis. Daar biedt een gevulde vrieskist hen wat te eten. Het verhaal  van het verleden van de vrouw voert de boventoon in het boek en ik vroeg me af waarom de constructie met het verdwalen in het bos nodig was om dat te vertellen. Maar misschien was de kleurloze ik-figuur nodig om het aan te horen zonder dat hij de mogelijkheid had om eraan te ontkomen.

Het gaat over haar relaties van vroeger en nu. Ze had iets met Christian maar ze had hem achteraf bezien teveel geïdealiseerd. Ze groeiden uit elkaar. Dit wordt verteld aan de hand van tal van veelzeggende voorbeelden uit de praktijk. De man en vrouw zijn de verloren dagen op elkaar aangewezen en naderen elkaar soms dicht. Hun laatste slaapplaats blijkt de volgende dag vlakbij een bushalte van een lijn naar de bewoonde wereld te liggen. Bijna verlost van hun dwaaltocht of helaas een einde aan hun intieme samenzijn? Ik had nog een uitsmijter verwacht, een of andere twist, maar die was er niet. Met dit verhaal moet de lezer het doen. Als je wilt, en anders ook.