De kunst van het wachten

In ‘De kunst van het wachten’ neemt David Nolens de lezer mee naar een groep mensen die buiten de samenleving staat. Het begint met Jack, copywriter bij een reclamebureau, die op een dag genoeg heeft van zijn eigen wervende teksten die aanzetten tot aansluiting bij de consumerende massa. De welvaartsstaat staat hem ineens tegen en in een onredelijke woede geeft hij een voorbijganger een klap. Als vanzelf word hij, met de veelzeggende naam Roman, zijn metgezel op een reis buiten de gangbare tijd. In een bijna woordeloos elkaar aanvoelen begeven zij zich in een wereld van onthechte mensen. Ze eten in een gaarkeuken en beoefenen de kunst van het wachten. De wereld zou gebaat zijn, denkt Jack, met wachters die de essentie van het leven benaderen. De op winst gerichte samenleving zou daarin een tegenwicht kunnen vinden. Want wat is er mis met nul procent groei? Is dat niet gewoon een gezonde, stabiele economie?   

Nolens, zelf filosoof, laat Jack volop filosoferen over de huidige maatschappij en het nut van een club van buitenstaanders. Hun startpunt is Brussel en gaandeweg stellen ze zich steeds andere plaatsen tot doel en sluiten zich steeds meer mensen bij hen aan. De groep leeft en laat leven, bijna als een ouderwetse commune. Er is geen ruimte voor jaloezie, ook niet als er vrouwen zich bij de groep aansluiten. Er heerst een onuitspreekbare band tussen de groepsleden en Jack realiseert zich steeds meer dat hij niet meer terug kan naar zijn oude leven. Als ze onderweg zijn naar Groenland, de bestemming van hun dromen, realiseert hij zich zelfs dat hij vergeten is zijn auto te verkopen. Hij heeft hem gewoon achtergelaten.

Ze verliezen onderweg een oudere man die zich in Afrika bij hen heeft aangesloten, maar pas nadat hij de kiem van nieuw leven in één van de vrouwen heeft geplant, zodat het leven doorgaat als in een natuurlijke cirkel. Toch lijkt de groep ook een grimmige dynamiek te hebben als een jongen op de vlucht zich na een ongelukkig leven bij hen aansluit. Met harde hand wordt met hem afgerekend en het lijkt alsof de groep zich hierover niet verbaast. Is dat waar een onderling verbond toe leidt? Het land van hun dromen schemert dan nog steeds in de verte en hebben ze nog steeds niet bereikt. Is het verlangen eeuwig en onvervulbaar? De schrijver laat het open in dit verhaal over een groep met een bijna onbenoembare band. Nolens schrijft vooral in broeierige suggestieve sferen.