Ik las Transit van Rachel Cusk en toen ik het uit had dacht ik: waar ging het
nou eigenlijk over? Je wordt als lezer meegenomen in het leven van de vrouwelijke
hoofdpersoon zonder gelijk heel veel van haar te weten te komen. Ze komt in
diverse situaties terecht en ze laat vooral degenen die ze ontmoet vertellen. Maar
gaandeweg leer je toch ook door haar reacties de ik-figuur steeds een beetje
beter kennen. Het totaal lijkt een opeenvolging van scènes waarin gedoseerd een
verhaal verteld wordt.
Faye, de ik-figuur, is net gescheiden en komt met haar kinderen van het Engelse platteland naar Londen. Daar komt ze in contact met haar asociale buren die haar doen twijfelen aan de juiste keuze van haar huis. De aannemer die het op gaat knappen heeft een ongebruikelijke methode om de buren tijdelijk mild te stemmen. Bijzonder is vervolgens haar bezoek aan een gedesillusioneerde kapper die haar afraadt het haar te laten verven omdat je het dan bij moet houden. ‘Je hebt levenslang,’ stelt hij.
Faye is schrijfster en komt op een literaire bijeenkomst met twee andere, prominent aanwezige schrijvers terecht. Haar rol in het geheel is bescheiden en onopvallend. Eén van hen zegt: ‘Je wist pas dat je de dingen die je waren overkomen de baas was, wanneer jij de macht over het verhaal had in plaats van andersom.’ Zij leest haar eerder geschreven verhaal voor. Het verhaal dat ze al heeft vormgegeven. De avond krijgt een verrassende wending als de moderator toenadering zoekt. Ze laat het gebeuren maar trekt ook een grens.
In gesprek met een studente die ze begeleidt komt de treurigheid van het leven naar voren. ‘Eenzaamheid is wanneer er niets bij je beklijft, zei ze, wanneer er om je heen niets wil gedijen, wanneer de gedachte in je opkomt dat je dingen doodmaakt domweg door er te zijn.’ Faye probeert de visie van de studente te koppelen aan haar levenservaring. De schrijfster wil niet aan haar negatieve duiding en probeert haar een zetje in de goede richting te geven door haar het heft in eigen hand te laten nemen. Eigenlijk gaat het daarover; hoe je ontkomt aan je lot door je leven zelf richting te geven. In een sobere stijl weet Cusk en passent toch heel veel te vertellen.
Faye, de ik-figuur, is net gescheiden en komt met haar kinderen van het Engelse platteland naar Londen. Daar komt ze in contact met haar asociale buren die haar doen twijfelen aan de juiste keuze van haar huis. De aannemer die het op gaat knappen heeft een ongebruikelijke methode om de buren tijdelijk mild te stemmen. Bijzonder is vervolgens haar bezoek aan een gedesillusioneerde kapper die haar afraadt het haar te laten verven omdat je het dan bij moet houden. ‘Je hebt levenslang,’ stelt hij.
Faye is schrijfster en komt op een literaire bijeenkomst met twee andere, prominent aanwezige schrijvers terecht. Haar rol in het geheel is bescheiden en onopvallend. Eén van hen zegt: ‘Je wist pas dat je de dingen die je waren overkomen de baas was, wanneer jij de macht over het verhaal had in plaats van andersom.’ Zij leest haar eerder geschreven verhaal voor. Het verhaal dat ze al heeft vormgegeven. De avond krijgt een verrassende wending als de moderator toenadering zoekt. Ze laat het gebeuren maar trekt ook een grens.
In gesprek met een studente die ze begeleidt komt de treurigheid van het leven naar voren. ‘Eenzaamheid is wanneer er niets bij je beklijft, zei ze, wanneer er om je heen niets wil gedijen, wanneer de gedachte in je opkomt dat je dingen doodmaakt domweg door er te zijn.’ Faye probeert de visie van de studente te koppelen aan haar levenservaring. De schrijfster wil niet aan haar negatieve duiding en probeert haar een zetje in de goede richting te geven door haar het heft in eigen hand te laten nemen. Eigenlijk gaat het daarover; hoe je ontkomt aan je lot door je leven zelf richting te geven. In een sobere stijl weet Cusk en passent toch heel veel te vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten