Liefde is een rebelse vogel

Vorig jaar kwam ‘Liefde is een rebelse vogel’ van Mounir Samuel uit, nu las ik het eindelijk. Op het eerste gezicht lijkt het een liefdesverhaal, maar het is ook een verhaal over keuzes maken, vluchten en identiteit. We maken in elkaar afwisselende hoofdstukken kennis met een psychologe en een succesvolle schrijfster die ervoor kiest anoniem te blijven. In alles  lijken zij elkaars tegendeel, maar ze trekken steeds meer naar elkaar toe.

In het begin van het verhaal gaan sommige ontwikkelingen naar mijn idee wel erg snel om geloofwaardig te zijn, maar vervolgens las ik een goed geschreven verhaal dat je meeneemt tot het einde. Samuel zet beide hoofdpersonen goed neer. De psychologe met haar ordelijk leven en de eeuwig zeurende vraag: is dit alles? En de schrijfster Zetá die een bewogen leven heeft gehad en nu de luwte van het anonieme schrijverschap zoekt.

Na een paar vluchtige toevallige ontmoetingen lijken zij voorbestemd om met elkaar in contact te komen. Wat volgt, na wat omtrekkende bewegingen, is een gecompliceerde relatie. De psychologe ontdekt steeds meer over het verleden van Zetá die bijna als vanzelf bij haar intrekt. Zetá heeft een zoektocht naar haar afkomst ondernomen en onderweg in armoedige en onveilige situaties verkeerd. Nu is zij als succesvolleschrijver goed bedeeld, maar draagt nog steeds een soort onrust in zich die haar uiteindelijk wegdrijft van de psycholoog. Maar wel met achterlating van hun gezamenlijk verhaal.

Het lijkt een mooi rond einde, alleen laat Samuel de psycholoog een keuze maken als was ze Zetá, en in de lijn van haar persoonlijkheid, lijkt het een onmogelijkheid dat deze goed uitpakt. Maar in elk geval een open einde en vooral een niet happy end. Want dat ze vroeg of laat elkaar weer zouden verliezen hing vanaf het begin in de lucht. Dat liefde een rebelse vogel is die zich niet laat temmen is een toepasselijk citaat uit Carmen, de opera die de vrouwen samen zagen in Parijs.