vrijdag 23 maart 2018

Liever horen we onszelf



Het eerste boek dat ik las van Renate Dorrestein was De Blokkade, een wonderlijk verhaal over haar writersblock. Hoe kun je zo’n boek schrijven vroeg ik me af, maar ze bedoelde met name het schrijven van fictie. Ze werd misselijk bij de gedachte aan een nieuwe roman en voelde zich naakt en onthand. Het boek verscheen alweer vijf jaar geleden en het jaar erna verscheen er prompt weer een roman en een luisterboekgeschenk van haar hand. Blijkbaar had zich toch een aanknopingspunt voor een nieuw verhaal aangediend.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet veel van Dorrestein gelezen heb, maar ik heb haar altijd wel een bijzonder persoon gevonden. Ze heeft ook jarenlang aan de vermoeidheidsziekte ME geleden, die destijds door velen werd afgedaan als modeziekte die tussen de oren zat. Zij zette zich in voor de erkenning van en onderzoek naar de aandoening.   

Met het boekenweekgeschenk van 1997 was ze haar tijd ver vooruit. Onder de titel Want dit is mijn lichaam schreef ze een verhaal over hoe de technische vooruitgang ons geloof in de maakbaarheid van de mens versterkt en hoe dit ons leven bepaalt.

Het luisterboek is vorig jaar ook als papieren uitgave verschenen, een mooi boekje met strakke illustraties van Sylvia Weve. De jonge hoofdpersoon is op zoek naar haar verdwenen vriend en belandt bij zijn moeder. Beiden menen recht te hebben op het grootste verdriet door dit gemis.

Het gaat over onzekerheid en hoe slecht een mens daar tegen kan. ‘We moeten weten waar we aan toe zijn, dat is een evolutionair gegeven, en als we het níet weten, vliegen we uit de bocht en gaan we van alles verzinnen.’ Hiermee wil de moeder de vriendin overhalen om de waarheid onder ogen te zien dat de jongen niet meer leeft. Maar zoals de titel al aangeeft, liever horen beiden zichzelf. De vriendin wil ook niet af van haar romantische beeld van de jongen.

Het verhaal helpt je in te zien hoe de omstandigheden het moeilijk kunnen maken om op een goede manier menselijk te blijven. Een belangrijke functie van de literatuur volgens Dorrestein. Het geheim van de schrijver heb ik nog ongelezen in de kast staan. Soms is het goed om een belofte niet meteen in te lossen, maar te koesteren als iets moois dat nog in het verschiet ligt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten