maandag 19 maart 2018

Literaire manifestatie



Was het het cynische en quasi grappige verhaal van Özcan Akyol? Of het je-hebt-je-geluk-in-eigen-hand-verhaal van Griet op de Beeck? Ik neig er toch meer naar om Thomas Verbogt het hoogtepunt van de Literaire manifestatie van afgelopen vrijdag te noemen. Hij hield een bevlogen verhaal over hoe hij ervaart dat hij het verleden ook nu met zich meedraagt en niet per se achter hem ligt. Als hij zich iets herinnert is het ook in het heden. Zo draag je als je wat ouder bent een hele wolk van herinneringen en ervaringen met je mee. Woorden als melancholie en nostalgie vindt hij te uitgesproken en te zwaar. Liever heeft hij het over herinneringen, flarden, gedachten. Het is het ongrijpbare van zijn schijnbaar lichte verhalen.

De inspiratie ligt op straat. Zoals wanneer een hondje met een regenjasje naar buiten komt, terwijl de regen net pas begon. Heeft zijn baasje erop staan wachten? Dan blijkt het baasje zelf ook nog zo’n regenjasje aan te hebben. Met zichtbaar genoegen vertelt Verbogt over deze inspiratie waar hij toevallig tegenaan loopt, gewoon onderweg in de stad. Het is niet zozeer een kwestie van meemaken, maar van zien.

Maar ook het zelf meemaken inspireert, zoals in zijn laatste roman Hoe alles moest beginnen. Een prille jeugdvriendschap komt tot een disruptief einde. De herinneringen blijven en maken het wellicht mooier dan het werkelijk was. Toch ontmoeten Thomas en het vroegere meisje elkaar gedurende hun leven soms weer. En toch is het weer niet zozeer het meemaken op zich als wel het geven van een mooie betekenis daaraan.

Verrassend genoeg kent deze roman van Verbogt een uiteindelijke twist die het hele verhaal, of misschien zijn hele leven, in een ander daglicht zet. Frappant is dat de schrijver spreekt over ‘die Thomas’, hij is niet zelf dat hele personage, hoeveel beide levens ook parallellen vertonen. Als schrijver heb je alleen jezelf, zoals Op de Beeck in smeuiig Vlaams stelt. Wat niet betekent dat elk boek autobiografisch is. De verhalen van Verbogt lijken een soort weefsels van een leven. Een literaire manifestatie.   


Geen opmerkingen:

Een reactie posten