Motel songs

Al even had ik het boek Motel songs van Auke Hulst opzij gelegd, nog tegoed. Ik had al wel zijn cd beluisterd, maar nu ik het boek erbij las, kwam die pas echt tot leven. Het is de weerslag van de reis die hij in 2016 maakte door de Verenigde Staten na een verloren liefde. Zijn manier om afstand te nemen en ruimte voor zichzelf te zoeken. Het leverde waardevolle overdenkingen op, over zijn eigen leven, maar ook over de wereld van nu.

Hij spaart zichzelf daarbij niet en ook zijn melancholieke kant komt aan bod zonder dat hij deze dramatiseert. Ook heeft hij een prettig soort relativerende humor die hier en daar opduikt. Onderweg nam hij de cd op in motels en een enkele studio die hij tegenkwam. Het lezen van zijn verhaal en tegelijkertijd luisteren van de songs was een reis op zich. Een thuisreis die je toch verder brengt.

Van tevoren stond alleen vast dat zijn reis van oost naar west zou gaan. De richting van de groei in het boeddhisme en die van de vooruitgang in de moderne wereld. Verder stond de schrijver open voor alles wat zich aandiende. Hij bezocht diverse literair en muzikaal betekenisvolle plaatsen en al gauw leek de dood het thema te vormen. De combinatie van verhalen over grote namen die niet meer onder ons zijn en zijn persoonlijke verhaal vond ik een genot om te lezen. Hij zet de groten der aarde niet alleen op een voetstuk, maar belicht ook hun minder mooie kant. Daarnaast biedt hij mensen aan de rafelrand een podium. Ook zij hebben veel te vertellen. 

Zijn schrijfstijl is op een bepaalde manier poëtisch maar niet overdadig, eerder sober. Over Fitzgerald, die aanvankelijk voor een luxe begrafenis ging maar uiteindelijk de goedkoopst mogelijke in zijn testament zette, zegt de schrijver: ‘Dat zei veel over hoe de tijd hem had afgeschminkt.’ Hij heeft oog voor het bijzondere, ook in schijnbaar gewone dingen. Al lezend merkte ik dat hij vaak gedachten verwoordt die sluimerden in mijn hoofd en daarmee concreet maakt. Het zette mezelf weer verder op mijn eigen spoor.

In de zoektocht van de schrijver naar zin en eeuwigheidswaarde beslaat geluk slechts een deel ervan. De sombere kant heeft ook bestaansrecht en vormt een mens net zo goed. Hij benoemt de zelfmoord van mensen om hem heen. Zelf ontdekt hij als hij verdwaalt in een desolaat bos dat hij nu toch teveel hangt aan het leven om daarvoor te kiezen. Naast de feeble momenten kent hij dan ook momenten dat hij zich man van de wereld voelt. Het gevoel dat je hebt als je alleen reist en je vrij bent om een verbinding voor het moment aan te gaan met de mensen die je tegenkomt. De tekst van het eerste nummer van zijn cd verwoordt het verlangen naar vrijheid in de tussentijd die de reis hem biedt:

I’m freedom bound
let me stay
on this transcendental highway