Als we wachten in het licht
houden we twee vingers tegen onze hals
om ons ervan te vergewissen dat we leven
want enkel wie kan leven kan ook wachten.
Mild bitter is de vrouw die ons zal redden
uit landschappen waar we ooit liefhadden, huizen waarin
we dachten gelukkig te zijn, een bed met een spiegel waarin
we opgekruld sliepen met de rug naar elkaar, tijmwolken waarin
we lagen te kauwen op de eenzaamste versie van onszelf.
Wat hadden we graag geleefd om te vergeten, herinneringen
zonder geheugen, landschap waaruit niemand op ons af zou rennen,
maar we leven in een wereld
waar alles is wat het lijkt.
Ik heb een boom gebouwd, een tuin,
met platte stenen de omtrek van een huis om in te wachten.
Boven de asfaltstrook trilt soms de vrouw
in een fontein van spiegelingen.
Telkens als ze niet komt, blijft de hoop.
Peter Verhelst
Beeld: Megan Duncanson
Geen opmerkingen:
Een reactie posten