De afwezigen is een mooi gecomponeerd debuut over levens die elkaar raken of juist net niet. En hoe degenen die er niet meer zijn het leven van de achterblijvers kunnen bepalen. Hun afwezigheid is voelbaar. Lieke Kézér heeft gekozen voor meerdere personages en schrijft telkens vanuit het perspectief van een van hen. Soms een beetje verwarrend, maar uiteindelijk heel mooi als blijkt hoe hun onderlinge relaties zijn. Die reiken soms ver, tot in andere delen van de wereld, weg van elkaar.
Centrale figuur is Joshua, een jongen die opgroeit zonder
vader en met een moeder die in de war is, veel drinkt en niet goed voor hem kan
zorgen. Een buurman die net zijn vrouw heeft verloren, neemt de zorg voor hem
over en wijdt hem in in de kunst van het saxofoon spelen. Het wordt de passie
die hem drijft en overal brengt in zijn leven. Vanuit de onzichtbaarheid aan het
begin van zijn leven komt hij tot grote hoogten als stersaxofonist. Ook de hem
rakende levens kennen hun eigen toppen en dalen. Over een van hen meldt de
schrijver: ‘Hij was niet van plan te sterven zonder verhaal.’
Kézér heeft meer van dat soort mooie vondsten, zoals iemand
die opgeruimd denkt dat hij een ander iets heeft laten weten en zich dan
realiseert dat hij ‘Lucy tussen de regels door had laten lezen en na tien jaar
verdiende ze toch wel meer dan dat.’ Er volgen nog meer pareltjes, die je wat
mij betreft vooral moet gaan lezen of misschien al hebt ontdekt.
Door het weerzien met iemand uit de oorsprong van zijn leven, neemt het leven van Joshua uiteindelijk weer een totaal andere wending. In alle voorbijkomende levensverhalen lees je the struggle for life die iedereen doormaakt. Het boek heeft een verrassend einde. In elk geval sterft er niemand zonder verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten