De horizon

In ‘De horizon´ (2011) treffen een man en een vrouw elkaar in Parijs. Beiden zijn eenling en worden door iets uit hun verleden achterna gezeten. De man wordt gevolgd door iemand die zijn moeder zou zijn en een magere man in het zwart. Ze willen altijd geld van hem. De vrouw wordt in de gaten gehouden door een man die haar ooit lastig heeft gevallen. Daarom woont ze in een verre buitenwijk van de stad. De schaduwen uit  het verleden bepalen hun eeuwige heden.

Ze leven een anoniem leven zoals dat kan in een stad als Parijs. Het ene moment probeert de man de vrouw te overtuigen van het feit dat ze vrij zijn, het  volgende moment realiseert hij zich dat ze geen vaste grond onder de voeten hebben; geen familie, kinderen van de straat. 

Patrick Modiano, de schrijver, weet de benauwende sfeer waarin het stel leeft, goed te treffen. Er is weinig communicatie tussen het tweetal en de rest van de wereld en zelfs tussen hen onderling. Hun vlucht voor hun belagers bindt hen. Zij heeft al vele tijdelijke verblijfplaatsen gehad. ‘Altijd wanneer ze ergens haar biezen pakte, voelde ze een lichte euforie, en bij elke breuk met het verleden vertrouwde ze erop dat het leven uiteindelijk gewoon doorging.’ Helaas wist haar achtervolger haar vaak toch weer te vinden. ‘Ze vroeg zich af of die zwarte gestalte haar hele leven lang de horizon zou blijven versperren.’

Tientallen jaren later probeert de man het leven van de vrouw te reconstrueren. Ze is om hem onduidelijke reden Parijs ontvlucht. Hij kan het lot dat hen uit elkaar had gedreven niet langer verdragen. Hij gaat naar haar op zoek en komt te weten dat ze in een boekhandel werkt in haar geboortestad Berlijn. Eindelijk heeft hij het gevoel precies daar te zijn waar hij in dit leven weer zou moeten zijn; bij haar in de buurt. Dat maakt hem heel kalm. Hij wacht nog even met naar haar toegaan. Voor heel even in zijn leven leeft hij niet alleen in het heden en denkt hij niets steeds aan het verleden, maar kan hij denken aan een toekomst, waarop hij zich verheugt.