Hij was mijn broer...

In het in 2007 uit het Frans vertaalde verhaal ‘Hij was mijn broer… ’ geeft Judith Perrignon Theo van Gogh, de broer van Vincent, een eigen stem. In 1890 sterft Vincent van Gogh door een eigenhandig schot in de borst. Hij was pas 37 jaar. Theo voelt zich gemankeerd zonder hem en zal hem uiteindelijk maar een half jaar overleven. Hij had gehoopt dat Vincent ook deze inzinking weer zou overleven. In dit verhaal richt Theo zich aan Vincent. ‘Ik heb het idee dat ik nog steeds aan je schrijf. Maar ik praat in de ruimte.’

Theo heeft voor Vincent vaak de helende link gevormd tussen hem en de rest van de wereld. Soms was dat zwaar, maar hij bleef het uiteindelijk proberen. Nu, na de dood van Vincent, wil Theo er alles aan doen om zijn tot dan toe ondergewaardeerde werk voor het voetlicht te brengen. Hij doet dit uit respect voor de kunstenaar, maar ook omdat hij het gevoel heeft in de laatste weken voor zijn dood in gebreke te zijn gebleven, doordat hij teveel met zichzelf bezig was.       

Theo reconstrueert het leven van Vincent, het kunstenaarsleven in het fin de siècle van twee eeuwen geleden. Een leven in Frankrijk met vrouwen en drank, met kunstenaars die elkaar inspireerden en met het werken aan een voor dat moment ongekend eigenzinnig oeuvre. Om dit verhaal te kunnen schrijven heeft Perrignon diverse bronnen geraadpleegd zoals andere literatuur, correspondentie, dagboeken en het medisch dossier van Theo. Want uiteindelijk bleek Theo een tijdje na Vincents dood volkomen in de war. Zijn eigen vrouw herkent hij niet meer terug en zij hem ook niet.

De schrijfster weet de levens van Vincent en Theo goed te verbeelden, het is een levensecht verhaal geworden. Ook de enigszins gedragen schrijfstijl draagt  bij aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Ook is het een treurig verhaal van een groot kunstenaar die zijn eigen succes nooit heeft mogen meemaken. Een prettig leesbaar en boeiend boek.