Het verhaal begint met een lange zin. Zo lang dat ik verder blader om te kijken wanneer hij eindigt. Pas op de laatste pagina vind ik een punt! Het gevaar bestaat dat je de hoofdtekst als bijzinnen gaat lezen en er te snel overheen leest. Maar het geeft het verhaal ook een dwingende kracht. Je gaat als lezer mee in de gang en gedachten van een jonge, zwangere vrouw.
Deze vrouw trekt met haar man in de tweede wereldoorlog naar Rome, als hij na een paar dagen alweer wordt uitgezonden naar Afrika om in het leger te dienen. De ‘eeuwige stad’ leek hen een veilig heenkomen, omdat deze bakermat van beschaving niet zo gauw gebombardeerd zou worden. Ze verblijft bij Duitse zusters in deze stad, waarvoor ze erg dankbaar is. Zelf spreekt ze geen Italiaans en de enige andere dan de zusters waarmee ze enigszins contact heeft is haar arts, die een grappig, gemankeerd soort Duits tegen haar spreekt. De arts heeft haar aangeraden vooral veel te wandelen.
Het hele verhaal behelst eigenlijk één grote wandeling in Rome waarin we de vrouw volgen in haar blik op de stad en haar gedachten over de oorlog. Ze mist haar man die in haar ogen alles weet. Zelf is ze erg onzeker. Ze weet dat ze het niet over de joden moet hebben en niet over haar protestante geloof in het katholieke bolwerk wat de stad is. Haar geloof brengt haar ertoe dankbaar te zijn voor haar situatie. Ze heeft onderdak, ze heeft te eten en ze kan zelfs naar een concert in een kerk. Daar vliegen haar gedachten uit naar de toekomst en naar passages uit de bijbel die haar inspireren en staande houden. Een poëtisch verteld verhaal in tegensteling tot de lelijkheid van de tijd waarover het gaat. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten