Hoogvlakte

Hoogvlakte is een mooi dubbelzinnig woord. De hoogte suggereert dat er ook diepte is, terwijl de vlakte oppervlakkig lijkt. Het is een toepasselijke titel voor het romandebuut van Naomi Rebekka Boekwijt. De jonge schrijfster woont in Zwitserland op een boerderij. Deze achtergrond komt in het verhaal duidelijk naar voren. Zelfs zo zeer dat je je afvraagt of ze na dit boek nog iets te vertellen zal hebben. Ook haar eerdere verhalenbundel ‘Pels’ schreef ze met Zwitserse inspiratie. Maar wie weet wat nog volgt.

Het boek verhaalt over een Nederlandse vrouw van halverwege de twintig die woont en werkt bij een zonderlinge boer in Zwitserland. De schrijfster schetst een beeld van arbeidzame dagen op het land waarin het contact met dieren misschien wel net zo belangrijk is als dat met mensen. Er zijn ook niet bijster veel mensen rondom de boerderij. In de schijnbaar oppervlakkige beschrijving van het dagelijks leven van de jonge vrouw komt ook haar zoektocht naar zingeving naar voren. Ze komt in contact met een vrouw van halverwege de dertig waarmee ze in bed beland. De intimiteit betekent voor haar meer dan voor de ander. De ontdekking daarvan werpt haar terug op zichzelf.

De vraag die open blijft staan is waarom ze precies uit Nederland is vertrokken. Omdat ze het er benauwd kreeg, is de enige aanwijzing die we krijgen. En er komt een gelukkige jeugdherinnering voorbij. De sobere schrijfstijl van Boekwijt geeft in deze wel erg weinig prijs. Toch weet het verhaal te boeien en vraag je je telkens af waar het heengaat.

De jonge vrouw doorbreekt het patroon van haar dagelijks leven en overtreft op zeker moment de boer die bang is voor een nieuwe zondvloed. Het boerenbedrijf wordt zienderogen kleiner en als uiteindelijk een grote storm komt en het land deels overstroomt, drijft dit de boer tot waanzin en zij vat het op als een teken voor een volgende stap in haar leven. Of is het een stap terug? Een degelijk verhaal dat vraagt om een vervolg met nog wat meer hoogvlakte!