Pluche

Het is alweer vijf jaar geleden dat Femke Halsema de politiek verliet. Ze koos er bewust voor om niet alleen de Tweede Kamer te verlaten maar het hele politieke circuit. Om in plaats van een volksvertegenwoordiger weer een gewone burger te worden. Voor zover mogelijk. We hebben de afgelopen jaren van haar gehoord in de vorm van de serie ‘De fractie’ die ze maakte samen met Gijs van de Westelaken. Daarin zien we hoe de fictieve Vrijzinnige Partij Nederland zich beweegt in de politieke arena. We zien mensen van vlees en bloed die hun boodschap voor het voetlicht willen brengen, met alle bijbehorende strategische keuzes.

Verder horen we haar zo nu en dan nog op Twitter. Bijvoorbeeld als zij zich druk maakt over de discussie over vluchtelingen. Dit levert haar vaak veel ongewenste en zelfs bedreigende reacties op. En daar wilde ze na tijden met beveiliging voor haar en haar kinderen nu juist vanaf. En nu is er dan ‘Pluche’, haar boek over haar ruim twaalf jaar in de politiek. Een persoonlijk verhaal dat tegelijkertijd een beeld schetst van de politiek vanaf vlak voor de laatste eeuwwisseling tot 2011.

Halsema, die eerst onder Paul Rosenmüller, en later zelf als lijsttrekker van Groen Links deel uitmaakte, beschrijft de tijd van de aanslagen van 9 september 2001, de moord op Theo van Gogh het jaar daarna en die op Pim Fortuyn in 2004. Hierin neemt zij principiële posities in. Zo kan het dat ze zowel voor het recht op het dragen van hoofddoekjes is als voor de meningsvrijheid van Wilders. Het is kenmerkend voor haar dat zij vanuit een solide basis haar mening formuleert, wat haar meer dan eens op onbegrip komt te staan. Het boek ademt dan ook haar principes, een woord dat ze ook in de Kamer vaak hanteert als zij het ergens mee oneens is. Dat levert haar de opmerking van Rosenmüller op dat ze in plaats van het ergens ‘principieel mee oneens te zijn’ eens zou kunnen vragen of het wellicht ‘een tikje anders kan’.

Halsema hanteert een feitelijke maar ook boeiende stijl waarin het politieke speelveld van de voorbije jaren ten tonele verschijnt. Dat biedt veel herkenning. Ook de momenten dat haar partij tegen regeringsdeelname aan zat en haar bijbehorende overwegingen komen voorbij. In dit boek zien we het verhaal van een jonge politica die groeide in haar rol en uiteindelijk iemand werd waar de politiek rekening mee diende te houden. En ondanks dat ze uit de politieke arena is gestapt, getuigt haar boek nog steeds van enige zendingsdrang. Een degelijk verhaal met soms grappige weetjes over politici van vandaag die zich nog steeds in het strategische spel bevinden.