Stel je voor…

Els miste vooral de warmte, de geborgenheid, de nabijheid. Op een andere manier kreeg ze die wel van Hans, maar dat was toch niet hetzelfde. Hij had zich later bij haar gevoegd. De gemiste was haar oorsprong, haar basis.

Voor Hans viel een tweede thuishaven weg. Hij voelde zich nog meer wees dan hij al was. Hij begreep het verlaten gevoel van Els en stond haar daarin bij. Hij wist wat het was, maar had er zelf ook last van.

Dennis miste de cadeautjes. Zo af en toe leuke kleine dingetjes. ‘Attenties’, noemde ze ze zelf. Hij was er altijd blij mee. Als een kind, wat hij natuurlijk ook nog was. Nu is het net alsof hij wat minder kind is. Een eerste litteken van het leven.

Suzan heeft het nog vaak over haar verhalen. Ze kon vertellen als de beste, ze fantaseerde er op los. Ze nam Suzan mee op avontuur. Die hele sprookjeswereld was er niet meer. Met Els ontdekte ze de bibliotheek, waar ze verhalen vond die haar aan haar deden denken. Lezen was herinneringen ophalen. Aan vroeger, toen ze er nog was.

Arie miste haar niet meer. Hun zielen werden verenigd, het was goed zo.
Elisabeth; moeder, schoonmoeder, oma, vrouw.

Stem hier op mijn verhaal: http://www.heelnederlandschrijft.nl/ #HNS2016