woensdag 17 augustus 2016

Vrouwen schrijven niet met hun tieten

Net zoals ‘Gedichten die vrouwen aan het huilen maken’ vind ik ‘Vrouwen schrijven niet met hun tieten’ een erg ongelukkige titel. Het ene een stereotype cliché (of is dat dubbelop?), het andere gebruikt een machoterm voor een vrouwenzaak. Het eerste heeft me nog niet kunnen verleiden om te lezen, naar het tweede was ik wel erg benieuwd. Want daarin komen jonge vrouwen aan het woord over wat feminisme deze dagen voor hen betekent. Jong betekent in dit geval tussen de 20 en 36 jaar, dus lichting 1980 en later. Na de belichting van de tweede golf van de vrouwenemancipatie door Hedy d’Ancona in Zomergasten, nu dan de jonge garde aan het woord. Brengen zij iets nieuws?

Had Margriet van der Linden het eind 2008 nog over het feminisme 3.0, nu spreekt de jonge garde al over editie 4.0. Een nieuwe generatie, een nieuw elan. Het mooie van de bundel met beschouwingen is dat de vrouwen een heel diverse achtergrond hebben. Er komt naar voren dat sociale media hierin een rol spelen. Meer groepen dan alleen maar de westerse witte heterovrouw kan nu een podium krijgen. Dat is natuurlijk winst. Het valt dan ook op dat de diverse vrouwen het onderling lang niet altijd eens zijn. Het glazen plafond komt amper meer aan bod, vrouwen die in niet westerse opvattingen als minderwaardig mens worden beschouwd des te meer. Botsingen van vrouwen onderling waarin racisme een rol lijkt te spelen, komen ook voor.

Mooi is de verschillende visie in de stand van de vrouwenemancipatie. Eén van de auteurs heeft zelf een opvoeding gehad die erg op seksegelijkheid was gericht en verbaast zich over de visie van haar leeftijdgenoten. In haar stuk stipt zij een belangrijk thema aan: het verschil in perceptie. Ziet zij de grote vrouwen in de welbekende pakkenreclame als machtig, haar ‘zusters’ zien hen als een seksistische afbeelding. Zo ziet Hanna Bervoets in de videoclip waarin een zangeres naakt figureert na enig overwegen toch voornamelijk als mooi en niet als seksistisch. De grens lijkt echter flinterdun. Maar terecht wijst Bervoets op de verbeelding van naakten in de schilderkunst. Daar is toch ook niks mis mee?

Zo vertelt het boek een caleidoscoop aan verhalen en visies van abstract tot heel concreet en vanuit diverse invalshoeken. Ik denk dat Hedy d’Ancona er blij mee zal zijn! Ik was in elk geval, na de lancering van de Stellingdames, weer aangenaam verrast.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten