Het copyright voor dit boek van Hemingway gaat terug tot 1964. Het is postuum
uitgegeven en vaker herzien. Zoon en kleinzoon geven vooraf een verantwoording
voor de gemaakte keuzes waardoor je een beeld krijgt hoe subjectief die zijn.
Toen de schrijver overleed had hij geen inleiding en laatste hoofdstuk naar
zijn zin geschreven. Als je de bundeling schetsen vervolgens leest is het
wonderlijk hoe die toch een samenhangend geheel vormen. Het zijn losse verhalen
gebaseerd op de tijd van Hemingway in Parijs. Hij geeft zelf aan dat waarheid
en fictie vaak moeilijk te scheiden zijn. Want wat als je herinnering je
bedriegt of je hart oneerlijk is? In 2016 zorgde Arie Storm voor een nieuwe
vertaling van ‘A moveable feast’ in het Nederlands.
Hemingway geeft een beeld van het Parijs begin vorige eeuw. De schrijvers, de
kunstenaars, de salons bij Gertrude Stein. De gewoonte om vakantie te vieren in
het buitenland, veel wijn te drinken bij de maaltijden en te gokken bij de
paardenraces. Hij vertelt het verhaal van een beginnend schrijver die eerst
zijn journalistiek niet los kan laten om van te kunnen leven. Als hij dat toch
doet stort hij zich helemaal op het schrijven van fictie. Wat hij hier schrijft
lijkt de soepele weerslag van een gedreven leven. Hij schrijft ook over de
moeilijkheid van het schrijven en de afleiding van alledag.
Hij gaat behendig om met waarheden die hij te persoonlijk vindt. Dan vermeldt
hij bijvoorbeeld dat hij en zijn vrouw ‘iets geheims’ tegen elkaar zeiden. Of
dat de zaken niet zo mooi verliepen en hij er niet te diep op in wil gaan toen het
geval was dat hij en zijn vrouw niet meer samen waren, maar er ineens een derde
persoon in het spel was, een zo meedogenloze vrouw dat die wel moest ‘winnen’.
Hij is een charmante verteller en kan het allemaal net een slagje mooier maken zoals
blijkt uit het nawoord van Gustaaf Peek. Maar de verhalen zijn er niet minder
om. Eerst lezen, dan naar Parijs!
Klinkt goed!
BeantwoordenVerwijderenJa, heel fijn boek, aanrader!
BeantwoordenVerwijderen