De zomer zonder mannen

Aan het begin van dit boek (2011) val je middenin de gekte van Mia, een vrouw die dertig jaar getrouwd is en van haar man heeft gehoord dat hij een pauze wil inlassen. De ‘pauze’ heeft een naam en is veel jonger dan haar. Na een kortstondige psychose, besluit Mia om terug te gaan naar haar geboortegrond. Daar woont nog haar bejaarde moeder en krijgt ze contact met diverse andere bewoners van die plaats.

Mia zoekt met haar vertrek uit hun gezamenlijk huis afleiding van haar voorlopig gestrande huwelijk. Dat lukt haar wonderbaarlijk goed na haar eerste heftige reactie die haar in het ziekenhuis deed belanden. Ze is zo bezig met het contact met haar moeder, diens vriendinnen, haar jonge buren en een stel meisjes die ze poëzie probeert bij te brengen, dat de reden waarom ze daar is volkomen naar de achtergrond verdwijnt. Het gegeven dat ze amper aan haar man denkt, maakt het verhaal nogal ongeloofwaardig. 

Het verhaal mist ook het nodige vuur en een zekere urgentie, zoals die wel aanwezig was in haar eerdere boek ‘Wat me lief was’. ´De zomer zonder mannen´ kabbelt maar een beetje door. Wat het geheel wel wat interessanter maakt, zijn de uitstapjes naar man-vrouwverhoudingen en filosofische overdenkingen. Soms worden deze echter wat al te nadrukkelijk en uitgebreid opgevoerd.

Het einde is heel open, het is goed mogelijk dat Mia en haar man gelouterd uit hun ervaringen komen en alsnog samen verder gaan. Hij moet in elk geval de eerste stap zetten. Al met al een onbevredigend boek. Misschien had ik er teveel van verwacht.