Tot de regen komt

Wil Boesten verhaalt in dit tweede boek van zijn hand (2011) over vier mannen in crisis. Drie mannen ontvluchten de stad als de hitte daar ondraaglijk wordt en er geen stroom meer is. Back to basic gaan ze naar de Italiaanse bergen waar een zonderlinge vriend van hen terecht is gekomen na een liefdesdebacle. Het idee kwam van Neva, de vrouw van één van hen, maar zij blijkt op de dag van vertrek de grote afwezige. Toch resoneren haar ideeën in de woorden en het gedrag van de mannen. Al is ze er niet, ze laat wel haar invloed gelden.

Emidio, de ik-figuur, voelt zich sterk aangetrokken door Neva, de vrouw van Lentini, een voormalige monnik, die voor haar uit het klooster is getreden. Ze heeft haar overspel aan Emidio opgebiecht en deze zit Lentini ontzettend te stangen met de afwezigheid van zijn vrouw. De gewezen monnik kan dit steeds slechter hebben. Ook hun gastheer, Michele, vindt dat Emidio zich wat moet matigen. De wat oudere Mondo werpt hem soms vernietigende blikken toe als hij weer bezig is met het opjutten van Lentini.

De spanning tussen de mannen loopt steeds verder op terwijl de hitte maar blijft duren en de waterbron uitgeput lijkt te raken. Maar wijn is er in overvloed, al raken ze daar wel wat loslippig van. Boesten weet de broeierige sfeer goed op te roepen en maakt de onderlinge kregeligheden haast tastbaar. De natuur blijft hen samendrijven als ook de berg op zijn grondvesten begint te trillen.

In het verhaal wordt steeds duidelijker waar het cynisme en het gestook van Emidio vandaan komen. Hij is in zijn leven niet gekomen waar hij had gedacht en kan dit maar moeilijk verkroppen. Vroeger was hij een muzikaal wonderkind, maar die richting kon hij niet doorzetten. Dit terwijl Lentini en Mondo echte muziekdieren zijn. Jarenlang heeft een muziekfestival de mannen aan elkaar verbonden. Nu dat ten gronde is gegaan wordt hun vriendschap danig op de proef gesteld.

Een intrigerend verhaal met de nodige symboliek en mooie zinsneden zoals die over de twee geliefden die hun liefde voelden verbleken toen ze elkaar eindelijk kregen. ‘Ze hadden heimwee naar hun verlangen.’